Lekcja4

 Poziom ruchu rozwoju osobistego

Ruch rozwoju osobistego zaspokaja zapotrzebowania i oczekiwania osób zdrowych, dobrze funkcjonujących, ale poszukujących wciąż nowych dróg w życiu, nowych rozwiązań. Tacy ludzie nie chcą ograniczać swojej wolności uzależniając się od czegokolwiek. Są to ludzie dojrzali emocjonalnie. Ich główną motywacja życiową jest rozwój osobisty, przekraczanie swych ludzkich ograniczeń i słabości, realizacja własnego indywidualnego potencjału. Tu pojawiają się formy spotkań grupowych, warsztatów, grup wsparcia rozwoju.

Poziom doradztwa

Inaczej ujmując – poradnictwo, które dzielimy na:  1. Ogólne, niespecyficzne, dostosowane do przewidywalnych potrzeb, 2. Specyficzne, którego odbiorcą maja być specyficzne grupy ludzi. Poradnictwo ogólne realizują psychologowie w Poradniach Zdrowia Psychicznego. Poradnie Psychologiczno-Pedagogiczne pełnia opiekę nad dziećmi i młodzieżą. Poradnictwo specyficzne odbywa się na terenie różnych instytucji oraz w ramach praktyki „ gabinetowej”. Jest to praca z jedną lub kilkoma grupami ludzi mających podobne problemy np. udzielanie pomocy rodzicom dzieci z porażeniem mózgowym, niesłyszącym, uzależnionym, z autyzmem, ofiarom przemocy itp. Rady te są autoryzowane tzn. wyrażają stanowisko, wiedzę, doświadczenie i postawy osoby doradzającej. Dobry specjalista nigdy nie obliguje swojego klienta do określonych decyzji i oczekiwań, nie stosuje jakichkolwiek form nacisku.

Poziom interwencji

Obejmuje działania krótkoterminowe, doraźne. Może przyjmować postać błyskawicznej psychoterapii  podejmowanej w sytuacji silnego kryzysu np. zgon osoby bliskiej, gwałt. To bardzo trudna forma udzielania pomocy, wymagająca olbrzymich umiejętności, wrażliwości i siły’

Mediacja jest to forma szczególna pomocy w silnym konflikcie, i prowadzi do maksymalnego wzrostu prawdopodobieństwa uzyskania porozumienia. Psycholog zajmuje się gw. dozorem nad formalna stroną przebiegu konfliktu. Nie zawsze udaje się rozwiązać konflikt, ale zawsze można pomóc np. elegancko się rozstać, bez wyrządzania sobie krzywdy.

Poziom psychoterapii

Wszelkie formy pomocy psychologicznej podzielone na indywidualne i grupowe Poza hierarchią wartości i orientacją teoretyczna w psychologii, style zachowania terapeutów zalezą także od cech osobowości. Wielki wpływ na to,  co się dzieje podczas psychoterapii wywierają między innymi : wiek, płeć, zakres doświadczenia specjalistycznego, historia życia, a także aktualny stan emocjonalny terapeuty.  Podstawowe kierunki psychoterapii w ujęciu:- psychodynamicznym, - behawioralnym, - egzystencjonalnym, - humanistycznym

Psychoterapia w ujęciu psychodynamicznym  (wg. Freuda) zaczyna się od psychoanalizy. Wielka wagę przywiązuje się tu do konfliktu i wsparcia, które powstawały w wyniku urazów z dzieciństwa. Celem jest uświadomienie sobie wypartych wspomnień – czyli uzyskaniem wglądu za pomocą swobodnych skojarz eń, analiz marzeń sennych, analiz oporu, i przeniesienia. Opór to niezdolność czy też raczej niechęć do omawiania pewnych myśli, pragnień czy doznań.  Przeniesienie – to identyfikowanie – utożsamianie terapeuty, którego dokonuje pacjent, z własnymi rodzicami lub partnerem. Objawy traktuje się tutaj jako skutki nieświadomych kompleksów, oraz uznaje się za dowód istnienia wyparcia. Każdy objaw jest zdeterminowany przez mechanizmy obronne. Terapia zaburzeń koncentruje się na historii powstania. Podkreślając znaczenie popędów, koncepcja psychodynamiczna czyni jednostkę ofiarą nieokreślonych sił wewnętrznych. Ludzie, którzy nie potrafią przezwyciężać tych wrodzonych tendencji, nie mogą swobodnie wybierać swego losu. Zachowania nasze bywają irracjonalne, ponieważ podlegaliśmy procesowi niewłaściwego uczenia się, albo wyznaczają nam drogę do zaspokojenia biologicznych popędów.

Psychoterapia w pojęciu behawioralnym koncentruje się na obserwowalnym zachowaniu. Cała ludzka patologia jest patologią zachowania. Można to zmienić wykrywając i modyfikując określone warunki bodźcowe, które podtrzymują to niepożądane zachowanie. Uczenie się pozwala na przystosowanie się do aktualnego środowiska. Uczy się osobę zachowań pożądanych, przystosowujących, których nie opanowała indywidualnie. Trzeba coś robić a nie tylko mówić o czymś. Ważniejsze niż samo indywidualne rozumienie przyczyn niepożądanego zachowania, jest oduczenie się go i nauczenie korzystnego. W terapii behawioryści stosuję:  - procedury wartościowania, podczas których za pomocą wzmocnień ( specyficznych nagród, kar ) osiągają wygaszanie niepożądanych nawyków, - od wartościowanie – osłabienie lęku, - terapie implozyjną ( poprzez wybuch panicznego strachu ), - terapię awersyjną (wygaszanie złego nawyku poprzez bardzo nieprzyjemne kary), - wzmocnienia pozytywne, - modelowanie ( naśladowanie zachowań) Wg, behawioryzmu, leczenie osiąga się poprzez leczenie objawów.

Psychoterapia w ujęciu egzystencjonalnym koncentruje się na problemach współczesnego człowieka, jakimi są: uczucia wyobcowania, utrata poczucia tożsamości i przynależności. Legoterapia – koncentracja na potrzebie dostrzegania sensu we własnym życiu. W toku terapii, rozwija się wartości duchowe i etyczne, zachęca się pac jęta aby robił lub mówił to czego się boi – intencja paradoksalna.

Psychoterapia w ujęciu humanistycznym skierowana jest na pacjęta. Terapeuta pełni funkcję niedyrektywną. Odpowiednio zmotywowana osoba potrafi sama rozwiązać swoje problemy. Warunkiem jest uwolnienie się od strachu i samooszukiwania się. Terapeuta słucha, akceptuje, jest zainteresowany, wspomaga formalnie

Poziom edukacji specjalistycznej

Obejmuje organizację oraz realizowanie programów wszelkich studiów stacjonarnych, zaocznych, dyplomowych, podyplomowych. Często terapeuci znajdują sobie „mistrza”, osobę która jest wzorcem, nauczycielem, przewodnikiem. Superwizja – pomaganie w sprawowaniu kontroli nad prawidłowym przebiegiem  prowadzonych terapii

 Poziom ruchu rozwoju osobistego

Ruch rozwoju osobistego zaspokaja zapotrzebowania i oczekiwania osób zdrowych, dobrze funkcjonujących, ale poszukujących wciąż nowych dróg w życiu, nowych rozwiązań. Tacy ludzie nie chcą ograniczać swojej wolności uzależniając się od czegokolwiek. Są to ludzie dojrzali emocjonalnie. Ich główną motywacja życiową jest rozwój osobisty, przekraczanie swych ludzkich ograniczeń i słabości, realizacja własnego indywidualnego potencjału. Tu pojawiają się formy spotkań grupowych, warsztatów, grup wsparcia rozwoju.

Poziom doradztwa

Inaczej ujmując – poradnictwo, które dzielimy na:  1. Ogólne, niespecyficzne, dostosowane do przewidywalnych potrzeb, 2. Specyficzne, którego odbiorcą maja być specyficzne grupy ludzi. Poradnictwo ogólne realizują psychologowie w Poradniach Zdrowia Psychicznego. Poradnie Psychologiczno-Pedagogiczne pełnia opiekę nad dziećmi i młodzieżą. Poradnictwo specyficzne odbywa się na terenie różnych instytucji oraz w ramach praktyki „ gabinetowej”. Jest to praca z jedną lub kilkoma grupami ludzi mających podobne problemy np. udzielanie pomocy rodzicom dzieci z porażeniem mózgowym, niesłyszącym, uzależnionym, z autyzmem, ofiarom przemocy itp. Rady te są autoryzowane tzn. wyrażają stanowisko, wiedzę, doświadczenie i postawy osoby doradzającej. Dobry specjalista nigdy nie obliguje swojego klienta do określonych decyzji i oczekiwań, nie stosuje jakichkolwiek form nacisku.

Poziom interwencji

Obejmuje działania krótkoterminowe, doraźne. Może przyjmować postać błyskawicznej psychoterapii  podejmowanej w sytuacji silnego kryzysu np. zgon osoby bliskiej, gwałt. To bardzo trudna forma udzielania pomocy, wymagająca olbrzymich umiejętności, wrażliwości i siły’

Mediacja jest to forma szczególna pomocy w silnym konflikcie, i prowadzi do maksymalnego wzrostu prawdopodobieństwa uzyskania porozumienia. Psycholog zajmuje się gw. dozorem nad formalna stroną przebiegu konfliktu. Nie zawsze udaje się rozwiązać konflikt, ale zawsze można pomóc np. elegancko się rozstać, bez wyrządzania sobie krzywdy.

Poziom psychoterapii

Wszelkie formy pomocy psychologicznej podzielone na indywidualne i grupowe Poza hierarchią wartości i orientacją teoretyczna w psychologii, style zachowania terapeutów zalezą także od cech osobowości. Wielki wpływ na to,  co się dzieje podczas psychoterapii wywierają między innymi : wiek, płeć, zakres doświadczenia specjalistycznego, historia życia, a także aktualny stan emocjonalny terapeuty.  Podstawowe kierunki psychoterapii w ujęciu:- psychodynamicznym, - behawioralnym, - egzystencjonalnym, - humanistycznym

Psychoterapia w ujęciu psychodynamicznym  (wg. Freuda) zaczyna się od psychoanalizy. Wielka wagę przywiązuje się tu do konfliktu i wsparcia, które powstawały w wyniku urazów z dzieciństwa. Celem jest uświadomienie sobie wypartych wspomnień – czyli uzyskaniem wglądu za pomocą swobodnych skojarz eń, analiz marzeń sennych, analiz oporu, i przeniesienia. Opór to niezdolność czy też raczej niechęć do omawiania pewnych myśli, pragnień czy doznań.  Przeniesienie – to identyfikowanie – utożsamianie terapeuty, którego dokonuje pacjent, z własnymi rodzicami lub partnerem. Objawy traktuje się tutaj jako skutki nieświadomych kompleksów, oraz uznaje się za dowód istnienia wyparcia. Każdy objaw jest zdeterminowany przez mechanizmy obronne. Terapia zaburzeń koncentruje się na historii powstania. Podkreślając znaczenie popędów, koncepcja psychodynamiczna czyni jednostkę ofiarą nieokreślonych sił wewnętrznych. Ludzie, którzy nie potrafią przezwyciężać tych wrodzonych tendencji, nie mogą swobodnie wybierać swego losu. Zachowania nasze bywają irracjonalne, ponieważ podlegaliśmy procesowi niewłaściwego uczenia się, albo wyznaczają nam drogę do zaspokojenia biologicznych popędów.

Psychoterapia w pojęciu behawioralnym koncentruje się na obserwowalnym zachowaniu. Cała ludzka patologia jest patologią zachowania. Można to zmienić wykrywając i modyfikując określone warunki bodźcowe, które podtrzymują to niepożądane zachowanie. Uczenie się pozwala na przystosowanie się do aktualnego środowiska. Uczy się osobę zachowań pożądanych, przystosowujących, których nie opanowała indywidualnie. Trzeba coś robić a nie tylko mówić o czymś. Ważniejsze niż samo indywidualne rozumienie przyczyn niepożądanego zachowania, jest oduczenie się go i nauczenie korzystnego. W terapii behawioryści stosuję:  - procedury wartościowania, podczas których za pomocą wzmocnień ( specyficznych nagród, kar ) osiągają wygaszanie niepożądanych nawyków, - od wartościowanie – osłabienie lęku, - terapie implozyjną ( poprzez wybuch panicznego strachu ), - terapię awersyjną (wygaszanie złego nawyku poprzez bardzo nieprzyjemne kary), - wzmocnienia pozytywne, - modelowanie ( naśladowanie zachowań) Wg, behawioryzmu, leczenie osiąga się poprzez leczenie objawów.

Psychoterapia w ujęciu egzystencjonalnym koncentruje się na problemach współczesnego człowieka, jakimi są: uczucia wyobcowania, utrata poczucia tożsamości i przynależności. Legoterapia – koncentracja na potrzebie dostrzegania sensu we własnym życiu. W toku terapii, rozwija się wartości duchowe i etyczne, zachęca się pac jęta aby robił lub mówił to czego się boi – intencja paradoksalna.

Psychoterapia w ujęciu humanistycznym skierowana jest na pacjęta. Terapeuta pełni funkcję niedyrektywną. Odpowiednio zmotywowana osoba potrafi sama rozwiązać swoje problemy. Warunkiem jest uwolnienie się od strachu i samooszukiwania się. Terapeuta słucha, akceptuje, jest zainteresowany, wspomaga formalnie

Poziom edukacji specjalistycznej

Obejmuje organizację oraz realizowanie programów wszelkich studiów stacjonarnych, zaocznych, dyplomowych, podyplomowych. Często terapeuci znajdują sobie „mistrza”, osobę która jest wzorcem, nauczycielem, przewodnikiem. Superwizja – pomaganie w sprawowaniu kontroli nad prawidłowym przebiegiem  prowadzonych terapii

 Poziom ruchu rozwoju osobistego

Ruch rozwoju osobistego zaspokaja zapotrzebowania i oczekiwania osób zdrowych, dobrze funkcjonujących, ale poszukujących wciąż nowych dróg w życiu, nowych rozwiązań. Tacy ludzie nie chcą ograniczać swojej wolności uzależniając się od czegokolwiek. Są to ludzie dojrzali emocjonalnie. Ich główną motywacja życiową jest rozwój osobisty, przekraczanie swych ludzkich ograniczeń i słabości, realizacja własnego indywidualnego potencjału. Tu pojawiają się formy spotkań grupowych, warsztatów, grup wsparcia rozwoju.

Poziom doradztwa

Inaczej ujmując – poradnictwo, które dzielimy na:  1. Ogólne, niespecyficzne, dostosowane do przewidywalnych potrzeb, 2. Specyficzne, którego odbiorcą maja być specyficzne grupy ludzi. Poradnictwo ogólne realizują psychologowie w Poradniach Zdrowia Psychicznego. Poradnie Psychologiczno-Pedagogiczne pełnia opiekę nad dziećmi i młodzieżą. Poradnictwo specyficzne odbywa się na terenie różnych instytucji oraz w ramach praktyki „ gabinetowej”. Jest to praca z jedną lub kilkoma grupami ludzi mających podobne problemy np. udzielanie pomocy rodzicom dzieci z porażeniem mózgowym, niesłyszącym, uzależnionym, z autyzmem, ofiarom przemocy itp. Rady te są autoryzowane tzn. wyrażają stanowisko, wiedzę, doświadczenie i postawy osoby doradzającej. Dobry specjalista nigdy nie obliguje swojego klienta do określonych decyzji i oczekiwań, nie stosuje jakichkolwiek form nacisku.

Poziom interwencji

Obejmuje działania krótkoterminowe, doraźne. Może przyjmować postać błyskawicznej psychoterapii  podejmowanej w sytuacji silnego kryzysu np. zgon osoby bliskiej, gwałt. To bardzo trudna forma udzielania pomocy, wymagająca olbrzymich umiejętności, wrażliwości i siły’

Mediacja jest to forma szczególna pomocy w silnym konflikcie, i prowadzi do maksymalnego wzrostu prawdopodobieństwa uzyskania porozumienia. Psycholog zajmuje się gw. dozorem nad formalna stroną przebiegu konfliktu. Nie zawsze udaje się rozwiązać konflikt, ale zawsze można pomóc np. elegancko się rozstać, bez wyrządzania sobie krzywdy.

Poziom psychoterapii

Wszelkie formy pomocy psychologicznej podzielone na indywidualne i grupowe Poza hierarchią wartości i orientacją teoretyczna w psychologii, style zachowania terapeutów zalezą także od cech osobowości. Wielki wpływ na to,  co się dzieje podczas psychoterapii wywierają między innymi : wiek, płeć, zakres doświadczenia specjalistycznego, historia życia, a także aktualny stan emocjonalny terapeuty.  Podstawowe kierunki psychoterapii w ujęciu:- psychodynamicznym, - behawioralnym, - egzystencjonalnym, - humanistycznym

Psychoterapia w ujęciu psychodynamicznym  (wg. Freuda) zaczyna się od psychoanalizy. Wielka wagę przywiązuje się tu do konfliktu i wsparcia, które powstawały w wyniku urazów z dzieciństwa. Celem jest uświadomienie sobie wypartych wspomnień – czyli uzyskaniem wglądu za pomocą swobodnych skojarz eń, analiz marzeń sennych, analiz oporu, i przeniesienia. Opór to niezdolność czy też raczej niechęć do omawiania pewnych myśli, pragnień czy doznań.  Przeniesienie – to identyfikowanie – utożsamianie terapeuty, którego dokonuje pacjent, z własnymi rodzicami lub partnerem. Objawy traktuje się tutaj jako skutki nieświadomych kompleksów, oraz uznaje się za dowód istnienia wyparcia. Każdy objaw jest zdeterminowany przez mechanizmy obronne. Terapia zaburzeń koncentruje się na historii powstania. Podkreślając znaczenie popędów, koncepcja psychodynamiczna czyni jednostkę ofiarą nieokreślonych sił wewnętrznych. Ludzie, którzy nie potrafią przezwyciężać tych wrodzonych tendencji, nie mogą swobodnie wybierać swego losu. Zachowania nasze bywają irracjonalne, ponieważ podlegaliśmy procesowi niewłaściwego uczenia się, albo wyznaczają nam drogę do zaspokojenia biologicznych popędów.

Psychoterapia w pojęciu behawioralnym koncentruje się na obserwowalnym zachowaniu. Cała ludzka patologia jest patologią zachowania. Można to zmienić wykrywając i modyfikując określone warunki bodźcowe, które podtrzymują to niepożądane zachowanie. Uczenie się pozwala na przystosowanie się do aktualnego środowiska. Uczy się osobę zachowań pożądanych, przystosowujących, których nie opanowała indywidualnie. Trzeba coś robić a nie tylko mówić o czymś. Ważniejsze niż samo indywidualne rozumienie przyczyn niepożądanego zachowania, jest oduczenie się go i nauczenie korzystnego. W terapii behawioryści stosuję:  - procedury wartościowania, podczas których za pomocą wzmocnień ( specyficznych nagród, kar ) osiągają wygaszanie niepożądanych nawyków, - od wartościowanie – osłabienie lęku, - terapie implozyjną ( poprzez wybuch panicznego strachu ), - terapię awersyjną (wygaszanie złego nawyku poprzez bardzo nieprzyjemne kary), - wzmocnienia pozytywne, - modelowanie ( naśladowanie zachowań) Wg, behawioryzmu, leczenie osiąga się poprzez leczenie objawów.

Psychoterapia w ujęciu egzystencjonalnym koncentruje się na problemach współczesnego człowieka, jakimi są: uczucia wyobcowania, utrata poczucia tożsamości i przynależności. Legoterapia – koncentracja na potrzebie dostrzegania sensu we własnym życiu. W toku terapii, rozwija się wartości duchowe i etyczne, zachęca się pac jęta aby robił lub mówił to czego się boi – intencja paradoksalna.

Psychoterapia w ujęciu humanistycznym skierowana jest na pacjęta. Terapeuta pełni funkcję niedyrektywną. Odpowiednio zmotywowana osoba potrafi sama rozwiązać swoje problemy. Warunkiem jest uwolnienie się od strachu i samooszukiwania się. Terapeuta słucha, akceptuje, jest zainteresowany, wspomaga formalnie

Poziom edukacji specjalistycznej

Obejmuje organizację oraz realizowanie programów wszelkich studiów stacjonarnych, zaocznych, dyplomowych, podyplomowych. Często terapeuci znajdują sobie „mistrza”, osobę która jest wzorcem, nauczycielem, przewodnikiem. Superwizja – pomaganie w sprawowaniu kontroli nad prawidłowym przebiegiem  prowadzonych terapii