Lekcja 24a

 Dzieckiem własnych rodziców w wymiarze biologicznym i społecznym jest się do końca życia. Nosimy ich w sobie. To, co nam dali, czego nas pozbawili, co ofiarowali w nadmiarze, a czego ma mało, buduje naszą osobowość. I jest to cos, z czym musimy się liczyć. Jako dorośli i niezależni możemy wykorzystywać zaofiarowany nam kapitał, albo też jesteśmy zmuszeni ponieść wielkie nakłady na kompensację niedostatków. M.      Singer i L. Wynne stwierdzają, że w rodzinach zdrowych rodzice ,uważnie słuchają tego, co mówią dzieci, wymieniają z nimi poglądy, istnieje wzajemna komunikacja. Dzieci uczą się umiejętności właściwych i cenionych przez dany krąg kulturowy, takich jak: badanie rzeczywistości, rozumienia siebie jako osoby, własnych umiejętności i ograniczeń, zainteresowań i zdolności do nawiązywania kontaktów międzyosobowych, a także interesują się planowaniem działań przyszłościowych i ich realizacja w życiu.”

Dorastające dziecko powinno zaakceptować i przyjąć role, która wyznacza jego płeć, oraz uniezależnić się od swoich rodziców poprzez uzyskanie samodzielności. Dorastający powinien nawiązać z rodzicami i innymi osobami dorosłymi nowy typ relacji, które nie są oparte na jednostronnej zależności. Podejmując nowe role-rodzinne, typu małżeńskiego i rodzicielskiego orasz zawodowe i społeczne- młody człowiek dokonuje ponownej oceny swoich rodziców i kształtuje nowe relacje. Nie jest to warunkiem koniecznym uzyskania poczucia niezależności, ale zdarza się często, iż młodzi ludzie przechodzą stadium negowania wartości norm rodzicielskich. Rodzi się autonomia i poczucie tożsamości, a potem młody dorosły wchodzi w okres niezależnego budowania własnych relacji.

Nasi rodzice… są permisywni (przyzwalający) lub punitywni (karzący)

Bez względu na to, które z tych obco brzmiąco słów zechcesz uznać za trafne, przyjmij po prostu, że oni są Twoi. Innych nigdy już mieć nie będziesz. I to jest właśnie takie straszne i cudowne zarazem.