Lekcja 33

 Etiopatogeneza patologii. Czynniki przyczynowe chorób psychicznych można przedstawić następująco: -czynniki dziedziczno-konstytucyjne np. wrodzony typ układu nerwowego, - czynniki psychoorganiczne; np. urazu, guzy, choroby, zatrucia. – czynniki czynnościowe (sytuacyjne);  silne lub długotrwałe schorzenia somatyczne lub somato-psychiczne upośledzające bezpośrednio lub pośrednio ośrodkowy układ nerwowy. – czynniki osobowościowe (charakterologiczne, znaczne odchylenia umożliwiające adaptacje w środowisku, związane tez ze stylem wychowania – wrodzone oraz nabyte). Najprostszy podział czynników odpowiedzialnych za patologię ujmuje je jako wrodzone, wewnętrzne oraz nabyte, psychologiczne. Nierzadko czynniki te mieszczą się i przenikają wzajemnie. Np. na czynnik wywołujący zmianę o charakterze organicznym nakłada się określona struktura osobowości człowieka, jego sytuacja z szeregiem czynników mogących wywołać takie zmiany czynnościowe. Systematyka zaburzeń. Określone choroby dają podobny obraz kliniczny, to znaczy dają prawie jednakowe symptomy (objawy), podczas gdy przyczyny (etiologia) i mechanizm oraz lokalizacja anatomopatologiczna mogą być odmienne. Najwięcej trudności teoretycznych i praktycznych nastręcza systematyka z zakresie psychozy, szczególnie schizofrenii. Czynniki jatrogenne. Zdarza się, że nasza wiedza systematyczna na temat zaburzeń psychicznych wywiera na nas wpływ tzw. jatrogenny. Możemy podejrzewać, iż jesteśmy strasznie chorzy, mamy straszliwa psychozę, najprędzej schizofrenie albo modną obecnie depresje. Możemy tez skupić się tylko na ciele i objawy somatyczne interpretować w kategoriach zawału, nowotworu, domagając się podawania leku, podczas gdy nasz kłopot ma podłoże typowo czynnościowe. Człowiek może tez odczuwać swego rodzaju zadośćuczynienie i przyjemność, jeżeli rozpoznaje wśród opisywanych swój objaw. Nie czuje się wtedy ze względu na swa dolegliwość tak osamotniony, ponieważ wie już, że jest ona znana, opisana. Niekiedy opisanie pewnych objawów jako histerycznych cech zachowania prowadzi do aktywnego ich unikania. Bywają wówczas eliminowane, ponieważ wiele osób obawia się, aby inni nie uznali go za histeryka. Ogólny podział technik psychoterapeutycznych. Psychoterapia pośrednia polega na oddziaływaniu nie wprost na cierpiąca osobę, lecz na jej środowisko. (poradnictwo wychowawcze, trening wrażliwości dla grupy klasowej, trening komunikacji środowiska pracy) Psychoterapia bezpośrednia – oddziaływanie wprost na osobę Dzieli się ona na aktywna i podtrzymującą. Z aktywnej można wyodrębnić : powierzchowną (objawową), której celem jest usunięcie objawów, bez próby zmienienia postawy osobowości jednostki, oraz  terapię głęboką, nastawioną na reorganizację osobowości, zmianę wadliwych postaw wobec otoczenia, samego siebie, nierealnych celów. Poradnictwo powinno być nastawione na współodczuwanie, na działanie koncentrujące się na dobru wzajemnym, na wzroście odpowiedzialności, na wykorzystaniu mocnych stron u dorosłych, bazowaniu na pozytywnych uczuciach.