Lekcja 36 a

 Przez terapie behawioralną rozumie się wąski zakres modyfikacji zachowań stosowanych wobec psychologicznych problemów, różnego typu zaburzeń i chorób. Chodzi tu o uzyskanie kontroli nad przebiegiem wisceralnym (  trzewiowym – dotyczącym wnętrzności ). Wyróżnia się dwie najczęściej stosowane formy: biofeedback, terapie odreagowującą. Biofeedback to biologiczne sprzężenie zwrotne. Polega na wykorzystaniu metod uczenia się, aby uzyskać kontrolę nad aktywnością trzewną, somatomotoryczną oraz aktywnością centralnego układu nerwowego. Najczęściej stosuje się biofeedback EEG (regulujący pracę mózgu; nasilenie i częstotliwość fal alfa i theta), b. EKG ( tętno i ciśnienie krwi) b. funkcji wewnętrznych ( reakcja skórno-galwanicznej skóry – RSG) oraz temperatury ciała. Medycyna behawioralna obejmuje metody modyfikacji zachowania technikami poznawczymi, modelowania oraz warunkowania. Działania te odwołują się do procesów świadomej kontroli zachowań. Motywacja do tego typu ćwiczeń jest ważniejsza niż zdolność do odbioru wrażeń z ciała, jaka dysponuje konkretna osoba. Człowiek, który świetnie spostrzega, nie musi lepiej kontrolować przebiegu własnych reakcji. Lepiej zrobi to ten, komu bardziej zależy na efekcie, niż ten, kto ma ku temu predyspozycje. Lęk bywa mylony z fizycznymi jego objawami w postaci pocenia się, bicia serca, suchości w ustach, napięcia mięśniowego czy biegunki . W nerwicach SA często zaburzenia ze strony przewodu pokarmowego, jak i zakłócenia serca. Występują też symptomy bólowe. Pacjent z nerwica jest traktowany przez lekarza jako „potencjalny” chory somatycznie, kandydat na „prawdziwego” chorego.