Lekcja 43a

 Psychozy  polegają na utracie kontaktu z rzeczywistością W znacznym stopniu zaburzają funkcjonowanie osoby. Budzą w otoczeniu strach. Psychotyk nie ujawnia życiowych, zróżnicowanych emocji. Nie ma świadomości, że jego działania są niedostosowane czy niezwykłe. Nie martwi się swoim stanem, nie występuje u niego lęk. Granica między rzeczywistością wewnętrzną a zewnętrzną zaciera się. W psychozie oddziela się działania od myśli, skutki od przyczyn, uczucia nie mają związku z zachowaniem i myśleniem. Wszystko z osobna niejako „żyje własnym życiem” oddzielonym granica od pozostałych sfer psychiki. Psychozy dzielimy na organiczne i czynnościowe:

Psychoza organiczna powstaje w wyniku uszkodzeń mózgu ( choroba mózgu, guz, alkohol …itp.)

Psychozy czynnościowe są efektem zaburzenia funkcjonowania mózgu: psychoza schizofreniczna, psychoza afektywna, stany paranoiczne i inne

Zasadnicze objawy psychozy to : urojenia, halucynacje, stereotypowe i dziwaczne zachowanie, niedostosowanie reakcji emocjonalnej lub silne fluktuacje nastroju, znaczne zaburzenia procesów myślenia.

Urojenia polegają na żywieniu silnych, niezgodnych z rzeczywistością przekonań. Mogą one zmieniać się lub tworzyć spójną historię (w zespole paranoicznym), lub towarzysza im halucynacje (w zespole parafrenicznym). Urojenia wielkościowe, to przeświadczenie o byciu postacią wybitną, znana i powszechnie cenioną Występują tu również urojenia odniesienia -  przeświadczenie, że wszystko, co się dzieje, wiąże się z osobą psychotyka, wszyscy o nim mówią. W urojeniach prześladowczych funkcjonuje przekonanie o powszechnej wrogości i zagrożeniu zdrowia i życia osoby. Często podczas nasilenia się choroby urojenia staja się coraz bardziej spójne, logiczne, usystematyzowane.

Halucynacje są zaburzeniami spostrzegania polegającymi na odbieraniu nieistotnych wrażeń zmysłowych (omamy), które komponują się w realistyczne i spójne treściowo obrazy, czasami nawet rejestrowane wszystkimi zmysłami.

Reakcje afektywne polegają na silnym zaburzeniu nastroju. Mogą przyjąć postać manii, która objawia się wielką aktywnością, podnieceniem, euforią. W stanie maniakalnym człowiek mówi dużo, głośno i szybko, podobnie się porusza, popisuje się elokwencją, śmieje się przesadnie, gestykuluje w sposób teatralny. W depresji osoba działa w „zwolnionym tempie”, jest ponura, przygnębiona, utraciła zadowolenie, odczuwa do siebie niechęć, oskarża się,  bywa, ze występują tu urojenia grzeszności i winy, oraz bezwartościowości. Człowiek nie czuje się związany z nikim, ma myśli samobójcze, jest niezdecydowany, męczliwy. Depresje dzielimy na endogenną i reaktywna. Najczęściej genezę depresji ujmuje się wieloczynnikowo, ze szczególnym uwzględnieniem roli zaburzeń korowych mechanizmów wzmocnienia, które są jej istotą.