Lekcja 42b

 Schizofrenia. Istota schizofrenii jest dezintegracja, rozszczepienie osobowości. Osoba nie kieruje się informacjami płynącymi ze sprzężeń zwrotnych z otoczeniem. Pojawiają się emocje bez występowania wywołujących je bodźców albo mogą one nie występować wówczas, gdy bodźce te są obecne. W schizofrenii mogą występować halucynacje. Mowa jest znacznie zniekształcona. W myśleniu nie ma związków czasowych ani przyczynowych. Zachowanie jest nieprzewidywalne, może stanowić zagrożenie dla osoby  lub jej otoczenia. Wyróżniamy podstawowe typy schizofrenii:

Autyzm  oderwanie się od rzeczywistości i zamknięcie się w sobie charakterystyczne dla wszystkich typów schizofrenii polega tu na braku kontaktu emocjonalnego z ludźmi; zachowania się stereotypowe, natrętne, występuje niezdolność do skupieniu się na bodźcach różnych typów i brak umiejętności wykonywania instrukcji;

Schizofrenie prostą brak zainteresowań i związków emocjonalnych, zamknięcie się w sobie, apatia, zachowania agresywne, czasem hipochondryczne skargi, nadużywanie alkoholu, rzadziej urojenia i halucynacje

 Schizofrenię paranoidalną – z urojeniami niezbyt usystematyzowanymi (często wyższościowymi), podejrzliwa i wroga postawą wobec otoczenia, dezorganizacją osobowości

Katatonię – ujawnia się nagle z silnymi objawami urojeń i halucynacji, zamiennie występuje tu stupor (czyli osłupienie – zahamowanie aktywności bez jedzenia i zwykłych czynności życiowych) oraz znaczne podniecenie; ten rodzaj ma najbardziej pomyślne rokowania

Hebefrenię-  wesołkowatość, brak zgodności między myśleniem, mowa i działaniem, zachowania manieryczne, wszelkie halucynacje i fantastyczne urojenia, zachowania wulgarne, rozhamowane, z regresja do zachowań właściwych dla okresu dzieciństwa – postać najpowszechniejsza.

Wrodzona może być tylko predyspozycja do psychozy. Przyczyna schizofrenii może być  wczesna izolacja społeczna w okresie dorastania. Może tez być poczucie inności lub brak umiejętności kontaktowania się z ludźmi w satysfakcjonujący sposób. Czynnikiem sprawczym sa tez stosunki między rodzicami – pełne nienawiści, frustracji, wrogości – oraz posługiwanie się dzieckiem jako mediatorem. Schizofrenie wiąże się tez z poczuciem bezsilności, silnymi frustracjami, brakiem wsparcia i oparcia – konsekwencjami ubóstwa.

Samobójstwo jest też rodzajem patologii życia psychicznego. Klasyfikując samobójców bierze się pod uwagę czynniki intencji, zamiaru : chce umrzeć naprawdę, nie chce umrzeć (chce być widziany, ukarać kogoś), oraz wymiar efektu, to jest wyniku, czyli rzeczywista śmierć lub uratowanie życia w konsekwencji przeciwdziałania podjętej próbie. Skrzyżowanie takich dwóch wymiarów pozwala na wyodrębnienie osób, które straciły życie bo taka miały intencje; pozostały przy życiu mimo tej intencji; zmarły mimo, ze naprawdę chciały żyć; żyją, bo tak naprawdę wcale o śmierć im nie chodziło. Akty samobójcze są najczęściej w okresie młodości i wczesnej dorosłości, ale najbardziej skuteczne w wieku starszym.

Wszystkie klasyfikacje i podziały sa w pewnym sensie umowne, arbitralne i zwyczajowe. Możemy tu zacytować Szasza: (1 Choroba psychiczna jako dramat : Depresja- tragedia, Mania – komedia, Histeria melodramat, Paranoja – parodia 2 Choroba psychiczna jako karykatura : Depresja skrucha, Hipochondria -  troski o własne zdrowie, Mania – miłości i poświęcenia, Paranoja – zaniepokojenie wywołane zdrada, niebezpieczeństwem 3 Jako zafałszowanie: Histeria – choroby, Schizofrenia – sensu, Psychopatia – wartości.

Choroba somatyczna jest czymś co pacjent ma, podczas gdy choroba psychiczna jest tym, czym pacjent jest, lub czymś co pacjent robi