Lekcja 11b

 Reakcja upozorowana (formułowanie reakcji przeciwnych) – uświadomienie sobie i otoczeniu, że nie odczuwa się określonych emocji, że nie posiada się danych cech i właściwości. Osoba zachowuje się w sposób całkowicie sprzeczny z jej normalnymi reakcjami. Zachowanie cechuje nienaturalna przesada w okazywaniu emocji. Są one przedstawione jaskrawo, Celowo, nie spontanicznie. Okazywanie uprzejmości osobie nielubianej, niedbałości i  nonszalancja w sytuacji budzącej strach, nadmierna i przesadna gorliwość w wyrażaniu opinii i idei, z którymi ktoś się nie identyfikuje.

Ekspiacja – jest to forma obrony przed własną niechęcią, a nawet wrogością w stosunku do innych. Początkowo odczuwamy negatywne emocje wobec kogoś i nie potrafimy ich przyjąć naturalnie. Osoba potępia samą siebie za to, co czuje i myśli. Nie chce i nie potrafi zmienić swoich odczuć, a jednocześnie stara się „wynagrodzić” to obiektowi swojej niechęci. Te krzywdy, których nikt nie popełnił funkcjonują jedynie w wyobraźni osoby. Chce ona wynagrodzić je przez bycie uważną, pomocną ale też przez nadmierne obwinianie się. Może stać się to pierwotną przyczyną patologicznego urojenia grzeszności i winy. Np. nauczycielka nie lubi ucznia, nie wie z jakiej przyczyny, ale, ze jest to niezgodne z jej zasadami, nadmiernie go chwali.

Fantazjowanie -  Poprzez ten mechanizm osoby zaspokajają swoje potrzeby marząc, iż posiada to, czego w rzeczywistości nie może zdobyć. Okazuje się, że marzymy wszyscy – bez względu na wiek, płeć i stan majątku. Zmienia się treść naszych marzeń na jawie : dzieci marzą o towarzyszu zabaw,  dorośli o karierze, przeżyciach erotycznych, o zemście. Badania wykazują, że intensywność i długotrwałość stresu czyni marzenia coraz bardziej oderwanymi od realiów życia.

Grzegołowska- Krakowska, do mechanizmów obronnych  zalicza też identyfikacje, introjekcje i internalizacje, mimo, że są to mechanizmy rozwojowe to ich główna rola polega też na redukcji rozbieżności informacyjnej.

Identyfikacja – Proces ten oparty jest na silnej więzi emocjonalnej z konkretną osobą lub grupa społeczną. Polega on na utożsamieniu się z wybranymi przeżyciami realnych lub fikcyjnych osób oraz na emocjonalnym reagowaniu na wszystkie sytuacje dotyczące obiektu, z którym podmiot się identyfikuje. Proces ten jest całkowicie typowy, wręcz prawidłowy. Stymuluje on rozwój osobowości, szczególnie w dzieciństwie i okresie dorastania. Staje się patologiczne jedynie w wypadku utraty poczucia granicy pomiędzy realnością a imaginacja, gdy zaczynamy być Napoleonem, zamiast marzyc o tym

Introjekcja – Jest bezkrytycznym przejmowaniem cudzych ocen i interpretacji oraz traktowaniem ich jako własne. Jest więc procesem przeciwnym, lecz za razem podobnym do projekcji. Pojawia się w procesie rozwoju osobniczego. Jej skutki zależą najbardziej od tego, czyje poglądy osoba „wchłania” i jak długo bezkrytycznie i nieświadomie traktuje je jako własne. Poniekąd wszyscy jesteśmy stworzeni z mozaiki cudzych poglądów, różni nas jedynie ich proces przetwarzania i wymieszania, do poziomu, na którym tworzymy własną koncepcję.

Internalizacja – dotyczy norm i ról społecznych, jest to podstawa wychowania i całej socjologii, resocjalizacji oraz socjoterapii. Polega na przejmowaniu przez jednostkę norm, reguł i zasad postępowania. Początkowo niezależne normy i wartości stają się częścią osobowości. Osoba uznaje je za własne. Zinternalizowane wartości przejawiają się w postawach, dążeniach i pragnieniach.

Introjekcja – połykanie obrazu w całości, Internalizacja – mielenie, rzucie , spożycie bez części niejadalnej