Cudze emocje wywołują nasze emocje. Badaczy stresu można podzielić na tzw. Dyspozycjonalistów zajmujących się zagadnieniami osobowościowych predyspozycji, a gw. indywidualnej odporności, oraz na „sytuacjonalistów” studiujących zewnętrzne źródła stresu. Oba podejścia są związane – niedokładnie. Przyjęcie interaktywnego modelu stresu zmusza nas do ustalenia czy też uznania, ze my mamy do czynienia ze stresem, wystarczy subiektywny punkt czy też niezbędne jest stanowisko obserwatora obiektywnego obserwatora. W psychoterapii obserwujemy od podejścia obiektywistycznego do stanowiska fenomenalnego czynnego, które skupia się na treściach wewnętrznych przeżyć. Dane obiektywne pochodzące od zewnętrznego obserwatora mają ograniczone znaczenie w obserwowaniu i opisie stresu. Przyjmuje się, że sam człowiek jako podmiot ma bezpośredni dostęp do własnego doświadczenia wewnętrznego. Kluczowym elementem w takim modelu stresu jest sposób orientacji danego zdarzenia – ocena poznawcza dokonywana przez sama jednostkę. Lazarus i Fpolkman rozwinęli pojęcie oceny poznawczej. Zefiniowali ją jako proces oceniający, który wpływa na to czego i w jakim stopniu relacja pomiędzy godnością a środowiskiem jest traktowana przez osobę jako stresową. Adaptacja do stresora jest pewną formą uczenia się. Podobnie jak w fazie odporności schematu ogólnego zespołu przystosowawczego wówczas gdy stresor działa długo lub się powtarza reakcja stresowa wchodzi w fazę adaptacji. Zamiast zdezorientowania ważnego zachowania możemy zaobserwować wtedy wyuczone reakcje zapobieganiu zagrożenia itp. Człowiek może sobie przyswoić różne typy reagowania na stresor. Możemy również zrezygnować z nieosiągalnych celów, albo nawet znosić ból fizyczny na przewlekłych chorobach., Jeżeli zachowanie doprowadziło do osiągnięcia stresora, lub co najmniej do zmniejszenia napięcia emocjonalnego. To często spotykana reakcja z innych względów – niekompletna, utrwaliła się w innym naszym receptorze, bo pojawia się niejako automatycznie. Dziecko unika stresu w związku z pójściem do szkoły . Tolerancja na stresor to zdolność do zrównoważonego zachowania, nawet w sytuacjach trudnych wykazują je osoby mocno podbudowane emocjonalnie o wysokim poziomi we wrażliwości. Taki człowiek wykazuje spokojuj nie przejmuje się – nie jest w stanie stresu psychicznego. „ Z tolerancja na stres mamy doczynienia gdy osoba zachowuje zdolność do zorganizowania działania samokontroli mimo istniejącego silnego podniecenia, Odporność na stres jest wyznaczona przez : -pewną fizjologiczną, wrodzona i nabytą cechę układu nerwowego. Podlegamy także : - określonym treningom społecznym w zakresie. Korzystamy z własnych doświadczeń dotyczących radzenia sobie z napięciem