oryginalna42@pino.pl

 5.. Co to jest ruch rozwoju osobistego?

 Zaspokaja zapotrzebowania i oczekiwania osób zdrowych, dobrze funkcjonujących, ale poszukujących wciąż nowych dróg w życiu,  nowych rozwiązań. Tacy ludzie nie chcą ograniczać swojej wolności uzależniając się od czegokolwiek.  Są oni dojrzali emocjonalnie. Ich główna motywacja życiową jest rozwój osobisty, przekraczanie swych ludzkich ograniczeń i słabości, realizacja własnych potencjałów. (Formy spotkań grupowych, warsztaty, grupy wsparcia rozwoju.

 Ćwiczenie 1 

Wyobraź sobie typowy poranek, moment budzenia się

Dźwięki: - budzik                           głos osoby                             ruch uliczny

                - odgłos krzątania         głos zwierząt                         inne dźwięki

Doznania wzrokowe

- światło naturalne                       postać                                  elementy ruchu

- światło sztuczne                        przedmioty                          inne

Doznania dotykowe : mogą być różne

Doznania kinetyczne : pozycja ciała względem znanych punktów odniesienia

Wrażenia węchowe : zapach ,   Smakowe ; śniadanie

Rejestrują zmysły i czy SA odbierane jako:

Znane----------------nieznane ----------------oznacz

Słabe-----------------zmienne                               słabe-----x----------------------------silne

Słabe----------------silne

Stopniowe---------gwałtowne

Które są rejestrowane świadomie, które są przyjemne. Jakie cechy bodźca gwarantują powstanie nieprzyjemnych doznań?  Określ np. bodziec wzrokowy – światło dnia, naturalne, przytłumione firanami.

1.       Twój projekt budzenia stresującego ………………………….( typ bodźca i jakość)

2.        ‘ – ‘ – ‘    -  ‘ -         ‘budzenia niestresującego ……………………………….

Budzenie namiętnym pocałunkiem może wywołać większy stres niż budzikiem

Ćwiczenie 2

Wyobraź sobie, ze natura dała Ci kieszonkowe na wieczór. Są one z biologicznych zasobów energetycznych odziedziczonych po przodkach. Dokonaj zapisu „wydawania” tych środków na równoważenie rozmaitych zakłóceń. Niech jednostka rozliczenia będzie 1 „stresie” = energii potencjalnej do przywrócenia  wewnętrznej równowagi, gdy z rozmyślenia wyrywa Cię dzwonek niezapowiedzianego telefonu. Dysponujesz kwotą 10 „stresików”. Zapis powinien dotyczyć nie okresu nie krótszego niż 3 godziny. Zapisuj bodźce i swoje reakcje oraz koszt powrotu do stanu równowagi i przystosowania się. Bierz pod uwagę bodźce składające się na Twoje stałe, znane otoczenie, ale i te, które są nowe i zakłócające. Obserwuj czy „płacisz” duże kwoty, czy też ponownie uzyskujesz równowagę. Czy SA to wydatki, które musisz uiszczać bez względu na swoją własną aktywność – po prostu przytrafiają Ci się, czy też może sam aktywnie poszukujesz. Czy wydając byłeś bardziej ryzykantem, czy asekurantem. Wdałeś całość?, czy zostało? Czy ujawniłeś tu jakas stałą cechę, lub zachowanie?

Ćwiczenie3

Połóż się wygodnie i próbuj porozmawiać ze swoimi częściami ciała, czy np. tez jest im wygodnie. Gdy uzyskasz pozwolenie ciała na bezruch, zamknij oczy. Pomyśl teraz o pogłębieniu oddechy, wyciszeniu. Wyobraź sobie kryształową wannę, jest czysta i pełna wody zabarwionej na Twój ulubiony kolor. Ma przyjemny zapach i odpowiednia temperaturę. Zanurzasz się i czujesz się bezpiecznie i dobrze. Po paru minutach przywołaj wrażenie nieco chłodniejszej temperatury. Oddychaj głębiej a poczujesz się bardziej rześki, pełen energii. Potem przeciągnij się i otwórz oczy. 

 Człowiek wobec stresu

„Trud istnienia” Kazimierz Dąbrowski twórca teorii dezintegracji pozytywnej. Głównym przesłaniem jest myśl, że cierpienia,  z którymi sobie nie radzimy, a nawet zaburzenia świadczą o naszej głębokiej wrażliwości. Prowadzą do bolesnego, ale wartego wysiłku rozwoju osobistego. Jedynie bakterie nie przezywają dramatycznych wzlotów i upadków.   ( ćwicz. ! )

Stres to termin wprowadzony przez Hansa Selyego, który zwraca uwagę na to, że stres nie jest synonimem bólu, zmęczenia, cierpienia, strachu, upokorzenia, czy gwałtownego przeobrażenia naszego życia albo niespodziewanego sukcesu zawodowego. Chociaż każde z tych zjawisk może być przyczyną lub komponentem stresu, podobnie jak wiele innych czynników ,…nie są one samym stresem. Stres jest nieswoistą reakcja organizmu na wszelkie stawiane mu żądania. Każdy konkretny bodziec, na którego działanie jesteśmy narażeni, stawia naszemu organizmowi niepowtarzalne, swoiste żądania np. zimno powoduje skurcze naszych naczyń krwionośnych i drżenie mięśni, by z jednej strony obniżyć dalszą utratę ciepła, z drugiej zaś, by ja wytworzyć. Adrenalina przyspiesza tętno i zwiększa ciśnienie, i poziom cukru a insulina obniża jego stężenie. Wszystkie te czynniki powodują jakiś rodzaj zakłócenia i zwiększają żądanie przystosowania się. Żądanie jest nieswoiste, kiedy wymaga przystosowania się do zakłócenia bez względu na jego charakter. Selye twierdzi, że istota stresu jest to nieswoiste żądanie aktywności jako takiej. Czynniki wywołujące stres to STRESORY. Są to różne, lecz powodują ta samą w swej istocie reakcję stresową. Stresor żąda od organizmu pierwotnie tego samego, a dopiero później wymaga od niego bardzo zróżnicowanych reakcji przystosowawczych. Na stres wywołany przez odmienne stresory reagujemy według podobnego schematu.  Czym stres nie jest : - zwykłym napięciem nerwowym, - następstwem wyłącznie nieprzyjemnych lub zagrażających stresorów, - czymś, czego bezwzględnie należy unikać. Stres jest nieodłącznym składnikiem egzystencji każdego żywego organizmu. Uniknąć się go nie da. Poziom stresu bardziej warunkują czynniki formalne niż treściwe. Stres jest sygnałem, że sytuacja wymaga przystosowania, i podnosząc poziom aktywności w organizmie, zapewnia wzbudzenie niezbędnych ku temu energii. Chcąc żyć musimy ciągle dokonywać nowych przystosowań do stale zmieniających się warunków otoczenia. Stresu nie należy utożsamiać z tzw. dystresem – szkodliwym, uporczywym, gwałtownym i przykrym stresem, lub traumą ( urazem, psychiczna raną, która choć się goi, pozostawia bliznę ), albo wydarzeniem krytycznym. Całkowita wolność od stresu oznacza śmierć. Każdy, w egzystencji potrzebuje pobudzenia, które wywołane jest działaniem różnorodnych bodźców. Różnimy się jedynie poziomem zapotrzebowania na stymulację. Także i nasz próg wrażliwości jest odmienny.  Zarówno pozbawienie bodźców, jak i nadmierne ich natężenie powoduje zwiększenie stresu – czasami od momentu, aż staje się on dystresem, który, jeśli nie ustępuje, zaczyna być poważnym zagrożeniem dla zdrowia, a nawet życia organizmu. ( ćwicz.2)

Jak wielka stymulacja jest nam potrzebna do optymalnego funkcjonowania, zależy przede wszystkim od indywidualnego programu wrażliwości. Jesteśmy bardziej lub mniej „czułym” przyrządem rejestrującym zmiany w otoczeniu. Osoba o niskim progu wrażliwości reaguje na bodźce o bardzo małym natężeniu. Osoba o wysokim – na silniejsze podniety. Dysponujemy powierzchniowa i głębinową energią przystosowania. Powierzchniowa jest dostępna natychmiast, na żądanie, natomiast głębinowa jest bezpiecznie zmagazynowana jako zapas.  Stadium wyczerpania po przejściowym zadaniu organizmu jest odwracalne, ale całkowite wyczerpanie wszystkich magazynów głębinowej energii przystosowawczej odzwierciedlane nie jest. W miarę, jak zapasy się kurczą, nadchodzi starość i śmierć. Rodzimy się i umieramy – i to w takiej kolejności. ( ćwicz3)

 4. Co to jest psychologia humanistyczna? Podaj jej główne założenia?

Psychologia humanistyczna jest skoncentrowana na pacjencie. Terapeuta pełni funkcję niedyrektywną ( C. Rogers) . Klient mówi swobodnie co myśli, co czuje. Terapeuta akceptuje wszystko, co słyszy, nie chwaląc ani nie ganiąc. Zwraca jedynie uwagę na emocje i odczucia wewnętrzne. Odpowiednio zmotywowana osoba potrafi sama rozwiązać swoje problemy. Warunkiem powodzenia jest uwolnienie się od strachu i samooszukiwania się. Pacjent wykorzystuje swe możliwości, aby osiągnąć lepsze przystosowanie poprzez proces dojrzewania emocjonalnego. Terapeuta jest tu odzwierciedleniem uczuć. Najważniejsze jest jego zainteresowanie i akceptacja. W tej psychologii możemy obserwować typowe procesy zmiany uczuć wyrażanych w terapii przez pacjenta: od negatywnych do pozytywnych.

 PODSUMOWANIE

Kluczem jest poczucie człowieka, ze jest wysłuchiwany z uwagą i zainteresowaniem. Ważne informacje pojawiają się, gdy człowiek ufa psychologowi. Wstyd i poczucie winy są bardzo silnymi blokadami szczerości u pacjenta. Terapeuta nie jest krytyczny ani oceniający,  lecz przyzwalający i akceptujący. Powinien też posiadać zdolność do empatii, czyli możliwości rejestrowania, rozumowania oraz współodczuwania stanów emocjonalnych innych ludzi. Powinien posiadać umiejętność analizowania tego, co dzieje się między nim a jego klientem. Bazą dla dawania i brania pomocy jest KONTRAKT. Jest to jasna i precyzyjna umowa, przyjęta i zaakceptowana przez obie strony. Każdy kontrakt musi zawierać doprecyzowany cel, który chcemy osiągnąć, i do którego dążymy w procesie udzielania pomocy. Kontrakt minimalizuje ryzyko kontynuowania spotkań terapeutycznych, które stały się już niecelowe.  Jego celem nie może być pożądana przez klienta zmiana, która ma zajść w osobowości, zachowaniu, lub postawie osób trzecich.  Sformułowanie „złe emocje” ma na celu uzmysłowić, ze ludzie przezywają przykrość : lęk, gniew, smutek, wstyd, a te przeżycia zakłócają ich komfort. Nikt jednak nie może nam nakazywać abyśmy je przeżywali. Są one naszym świadomym poświęceniem, na które wyrażamy zgodę w kontrakcie. Psycholog musi być plastyczny. Powinien poruszać się po pewnym zakresie kontinuum wzajemnej akceptacji. Powinien uważnie słuchać, jasno się wypowiadać i przyjmować te cele interwencji, które mieszczą się w jego hierarchii wartości. Cele interwencji należy negocjować. Fajnie jest gdy psycholog i klient poruszają się w życiu, stosując ogólnie przyjęte normy życia społecznego.      Lao – Tse : „Wtrącać się w życie istot oznacza szkodzić im, jak i sobie samemu. Ten, kto narzuca siebie, posiada małą, jawną moc; ten kto nie narzuca siebie, ma wielką, tajemną moc. Doskonały człowiek nie wtrąca się w życie istot, nie narzuca im siebie, lecz pomaga wszystkim istotom w osiągnięciu wolności.” Pomoc profesjonalna udzielana jest na zapotrzebowanie, za zgodą i na wyraźną prośbę. Dobry profesjonalista akceptuje i dąży do uzyskania pełnej samodzielności osoby wspomaganej.