Komentarze: 4
W każdej grupie istnieje zróżnicowanie pozycji jej członków. Układ tych pozycji to struktura grupy, która ma zwykle charakter hierarchiczny. Wyłania się przywódca, który ma pełnić wiele różnych funkcji w zależności od charakteru grupy. Może:
- być koordynatorem
- ekspertem
- planującym sposoby osiągnięcia celu
- ustalającym cele
- reprezentantem
- kontrolerem stosunków wewnątrzgrupowych
- dawca nagród i kar
- arbitrem i mediatorem
- wzorem zachowania się dla członków grupy
- jej symbolem
- członkiem grupy podejmującej decyzje
- ideologiem
- postacią z którą się identyfikujemy
- kozłem ofiarnym, na którego spada odpowiedzialność za niepowodzenia
Taka osoba może decydować, kontrolować i udzielać wsparcia grupie.
Trzy kategorie sposobu kierowania grupą:
1. Styl autokratyczny – gdy przywódca sam określa wszystkie cele i czynności i nie informuje grupy o tych decyzjach; oceny i sposób działania dokonywane przez przywódcę są subiektywne , arbitralne, nie posiadają uzasadnień; stosowane przez niego wzmocnienia to najczęściej kary; nie bierze udziału w pracy prowadzącej do realizacji celu grupy.
2. Styl demokratyczny – grupa sama określa cele i zadania, przywódca ukazuje jedynie cele i możliwości; zachęca i pomaga wybrać grupie strategie, oraz omijanie przeszkód na drodze do celu; grupa sama decyduje o przydziale zadań poszczególnym członkom; podstawą wszelkiej krytyki jest stosowanie przez przywódcę przesłanek racjonalnych; taki przywódca mniej karze i bierze udział w pracy, ale nie pracuje za nikogo.
3. Styl liberalny - jest jakby zaprzeczeniem kierownictwa; przywódca jest całkowicie bierny, czasami udziela tylko informacji; nikogo ani niczego nie ocenia, czasem tylko komentuje konkretne sytuacje; nie uczestniczy w pracy grupy.
Styl autokratyczny prowadzi do dużej produktywności w grupie, budzi jednak apatię i bierność, albo wywołuje agresję skierowana na siebie, na innych albo na przedmioty. Powoduje także zanik własnej inicjatywy. Styl demokratyczny prowadzi do wzrostu spoistości grupy, do przyjaźni opartej na współpracy, do inicjatywy pomysłowości.
Styl liberalny prowadzi do bardzo słabej produktywności w grupie i do znacznego niezadowolenia wśród jej członków
„ najłatwiej otrzymywać oraz ofiarować wsparcie w grupach kierowanych w stylu demokratycznym”
Następną ważną cechą grupy jej jest spoistość – tak aby grupa nie rozpadła się. Spoistość jest pochodna – jakby wypadkową – wzajemnej atrakcyjności poszczególnych członków konkretnej grupy dla siebie nawzajem. Decyduje o trwałości grupy i sile jej oddziaływania na osobę
„atrakcyjność grup społecznych zależy od możliwości zaspokojenia potrzeb osoby wewnątrz danej grupy”
Grupa może zaspokoić potrzeby członków poprzez cele, które mogą być zbliżone do naszych celów indywidualnych, poprzez charakter jej działania, a także cechy osobowości i wychowanie poszczególnych jej członków’ Wszystkie aspekty grupy (cele, działalność, członkowie) nakładają się na siebie i łącznie decydują o jej atrakcyjności dla jednostki. Jednostka, która różni się bardzo od innych osób w grupie, jest niewiarygodna ponieważ różnice te zaburzają członkom stałą podstawę do porównań społecznych. Taka osoba jest w znacznym stopniu pozbawiona możliwości zaspokojenia swoich potrzeb.
Społeczna aprobata ludzkich działań przynosi znaczne konsekwencje:
- Uzasadnia istnienie osoby, podnosząc jej status, jako zasługującej na uznanie
- Aprobata zachowania osoby jest jej ankieta uznania, sprawia, że uzyskuje ona tożsamość, jest dostrzegana
- Wywołuje akceptacje tego, co osoba ma do zaoferowania, przez co daje poczucie bezpieczeństwa i uświadomienia, że nie zostanie odrzucona z powodu niestosowności opinii, zdolności czy uczuć
- Wytwarza więź miedzy aprobującym a aprobowanym, zapewnia sympatie i rodzi oczekiwanie wzajemności
-Dostarcza osobie jednego z kryteriów kontroli nad otoczeniem, określając w jaki sposób jej zachowanie może przynosić por zadane przez nią konsekwencje