oryginalna42@pino.pl

 17 Co to jest algorytm i heurystyka?

Algorytm – przepis, który określa, jaki skończony ciąg operacji należy wykonać aby trafnie rozwiązać wszystkie zadania danego typu. Np. stosowanie reguł kolejności wykonywania działań  w zadaniu z algebry, lub przepis kulinarny.

Heurystyka – to zawodne zasady, reguły,  taktyki i intuicje, które nie gwarantują rozwiązania danego zadania. Np. zalecenie aby porzucić bezowocny kierunek poszukiwań lub aby polegać na doświadczeniach zdobytych podczas pracy nad podobnym zagadnieniem.

 Ćwiczenie

Spróbuj przeprowadzić badanie samego siebie oraz 4 osób ze swojego najbliższego środowiska.

Zaznacz właściwą decyzję podejmowaną w określonych sytuacjach. Tylko jedna spośród trzech

1.       Chcę być z innymi

2.       Chcę być sam

3.       Jest mi to obojętne

Oto spis sytuacji:

1.       Gdy jesteś przygnębiony

2.       Gdy maż poważne zmartwienie

3.       Gdy jestes zmęczony fizycznie

4.       Gdy jesteś bardzo szczęśliwy

5.       Gdy masz silne poczucie winy z powodu czegoś co zrobiłes

6.       Gdy czujesz się zakłopotany

7.       Gdy chce Ci się płakać

8.       Gdy jesteś w nowej dla siebie sytuacji

9.       Gdy robisz coś, czego nie robiłeś nigdy przedtem

Spróbuj zanalizować wyniki. Odnieś się do problemów i różnic między wami

 „ Samotność jest prawdziwą grozą, której rozum nie może pokonywać … „

Przetrwanie często zależy od bezpieczeństwa, które zapewniała liczebności grupy. Zakładano, że towarzyskość jest podstawowym instynktem wrodzonym. Istnieją duże różnice pod względem siły potrzeb afiliacyjnych ( potrzeb bycia razem, bliskości) Izolacja społeczna budzi w nas silny popęd, jakim jest strach, dążymy więc do afirmacji. Skłonność do afiliacji nasila się, gdy poziom strachu wzrasta. Przy wyborze osoby do afiliacji ważne jest  to „ jaka ona jest” częściej wybieramy osoby, które są w podobnym stanie emocjonalnym co nasz. W grupie społecznej możemy realizować kolejna potrzebę – potrzebę bezinteresownego pomagania innym, czyli altruizmu. W altruizmie pomagamy, nie otrzymując jakichkolwiek nagród. Altruizm może być instynktowny, gdyż przeżycie jednostki zwykle zależy od współdziałania i pomocy ze strony innych osób. Inni twierdzą iż reakcja altruistyczna polega na uwolnieniu osoby od cierpienia, może być sama w sobie nagradzająca. Zachowanie „ nie czyń drugiemu … „ może być efektem uczenia się ogólnie przyjętej i wpajanej normy. Altruizm można wyjaśnić odwołując się do: empatii, napięcia i wspierającego, poczucia winy. Największymi normami społecznymi uruchamiającymi zachowanie altruistyczne są : - norma odpowiedzialności społecznej, w myśl której ludzie powinni pomagać tym, którzy są od nich zależni i potrzebują pomocy, - norma wzajemności, która wpływa na pojawienie się tego rodzaju zachowań, mianowicie ludzie maja poczucie, że powinni pomagać tym, którzy im pomagają.

1.       Można kierować się motywacją egocentryczną , gdy robiąc cos dla innych zabiegamy o pomyślny dla siebie układ zewnętrznych okoliczności, możemy w ten sposób zmierzać jdo zapewnienia sobie jakichś  osobistych korzyści, lub do zabezpieczenia się przed niepożądanymi ewentualnościami (wymówki)

2.       Można kierować się motywacja emocjonalną, gdy bierzemy pod uwagę nasze współczucie, dla kogoś komu pomagamy, pragniemy sprawić mu przyjemność lub poprawić jego sytuację, działamy wtedy pod wpływem emocji, jakie wywołuje w nas aktualne wyobrażenie sobie doznań drugiego człowieka

3.       Możemy także działać powodowani motywacją normatywną, czyli dążeniem do realizowania w życiu określonych norm, do wypełniania swoich obowiązków, jakie nakładają na nas aprobowane w naszym życiu normy moralne ( miłość bliźniego, uczynność, solidarność)

Wg. Rosenhana „ … pomoc jest bardziej opłacalna lub tez mniej kosztowna niż odmówienie jej udzielenia..”

Motywacja emocjonalna jest raczej przeszkoda w noszeniu pomocy niż warunkiem sprzyjającym – pomagający musi przezwyciężyć swą tendencję, aby współodczuwać ból ofiary. Motywacja emocjonalna jest uniwersalna, trudno ją wyeliminować, a dopiero w toku nabywania doświadczeń społecznych człowiek rozwija w sobie zdolność do kierowania się empatią i normami. K. Gibrana „Dobrze jest dawać, gdy ktoś o to prosi, lecz jeszcze lepiej dać samemu bez proszenia, ze zrozumieniem”

 Ćwiczenie 1

Zajmij się charakterystyką osoby barwnej, może kontrowersyjnej. Przyjrzyj się wnikliwie  charakterystykom pełnionych przez przywódców funkcji, określ dominujący styl kierowania. Wypowiedz się na temat poziomu zgodności versus niezgodności struktury formalnej i nieformalnej w Twoim miejscu pracy. Sprawdź jakie miejsce w strukturze nieformalnej zajmuje szef. Odpowiedz czy, jak często i w jaki sposób oraz komu Twój szef udziela wsparcia?, kto i jak stanowi źródło wsparcia dla niego? Zastanów się czy podczas ćwiczenia odkryłeś dla siebie coś nowego.

Ćwiczenie 2

Poszukaj przykładów spośród bohaterów filmowych i literackich, przytocz jak najwięcej przykładów fikcyjnych osób funkcjonujących w swoich grupach w taki sposób, że:

Modły one bez problemów w pełni zaspokoić swoje potrzeby społeczne

Nie miały takich możliwości i przeżywały frustrację ze względu na odrzucenie

Napisz w postaci pracy opisowej,

Ćwiczenie 3

Przypomnij sobie siebie w wieku 6-8 lat, gdy wychowawczyni rozdzielała nagrody i pochwały np. w postaci buziek. Spróbuj podzielić się swoimi wspomnieniami dotyczącymi zauważonych u siebie samego poświęceń i istotnych zmian zachowania, których celem było nie otrzymanie buźki, lecz otrzymanie dowodu społecznej aprobaty ze strony ważnego przywódcy Twojej pierwszej w życiu grupy formalnej.

 W każdej grupie istnieje zróżnicowanie pozycji jej członków. Układ tych pozycji to struktura grupy, która ma zwykle charakter hierarchiczny. Wyłania się przywódca, który ma pełnić wiele różnych funkcji w zależności od charakteru grupy. Może:

- być koordynatorem

- ekspertem

- planującym sposoby osiągnięcia celu

- ustalającym cele

- reprezentantem

- kontrolerem stosunków wewnątrzgrupowych

- dawca nagród i kar

- arbitrem i mediatorem

- wzorem zachowania się dla członków grupy

- jej symbolem

- członkiem grupy podejmującej decyzje

- ideologiem

- postacią z którą się identyfikujemy

- kozłem ofiarnym, na którego spada odpowiedzialność za niepowodzenia

Taka osoba może decydować, kontrolować i udzielać wsparcia grupie.

Trzy kategorie sposobu kierowania grupą:

1.       Styl autokratyczny – gdy przywódca sam określa wszystkie cele i czynności i nie informuje grupy o tych decyzjach; oceny i sposób działania dokonywane przez przywódcę są subiektywne , arbitralne, nie posiadają uzasadnień; stosowane przez niego wzmocnienia to najczęściej kary; nie bierze udziału w pracy prowadzącej do realizacji celu  grupy.

2.       Styl demokratyczny – grupa sama określa cele i zadania, przywódca ukazuje jedynie cele i możliwości; zachęca i pomaga wybrać grupie strategie, oraz omijanie przeszkód na drodze do celu; grupa sama decyduje o przydziale zadań poszczególnym członkom; podstawą wszelkiej krytyki jest stosowanie przez przywódcę przesłanek racjonalnych; taki przywódca mniej karze i bierze udział w pracy, ale nie pracuje za nikogo.

3.       Styl liberalny -  jest jakby zaprzeczeniem kierownictwa; przywódca jest całkowicie bierny, czasami udziela tylko informacji; nikogo ani niczego nie ocenia, czasem tylko komentuje konkretne sytuacje; nie uczestniczy w pracy grupy.

Styl autokratyczny prowadzi do dużej produktywności w grupie, budzi jednak apatię i bierność, albo wywołuje agresję skierowana na siebie, na innych albo na przedmioty. Powoduje także zanik własnej inicjatywy. Styl demokratyczny prowadzi do wzrostu spoistości grupy, do przyjaźni opartej na współpracy, do inicjatywy pomysłowości.

Styl liberalny prowadzi do bardzo słabej produktywności w grupie i do znacznego niezadowolenia wśród jej członków

„ najłatwiej otrzymywać oraz ofiarować wsparcie w grupach kierowanych w stylu demokratycznym”

Następną ważną cechą grupy jej jest spoistość – tak aby grupa nie rozpadła się. Spoistość jest pochodna – jakby wypadkową – wzajemnej atrakcyjności poszczególnych członków konkretnej grupy dla siebie nawzajem. Decyduje o trwałości grupy i sile jej oddziaływania na osobę

„atrakcyjność grup społecznych zależy od możliwości zaspokojenia potrzeb osoby wewnątrz danej grupy”

Grupa może zaspokoić potrzeby członków poprzez cele,  które mogą być zbliżone do naszych celów indywidualnych, poprzez charakter jej działania, a także cechy osobowości i wychowanie poszczególnych jej członków’ Wszystkie aspekty grupy (cele, działalność, członkowie) nakładają się na siebie i łącznie decydują o jej  atrakcyjności dla jednostki. Jednostka, która różni się bardzo od innych osób w grupie, jest niewiarygodna ponieważ różnice te zaburzają członkom stałą podstawę do porównań społecznych. Taka osoba jest w znacznym stopniu pozbawiona możliwości zaspokojenia swoich potrzeb.

Społeczna aprobata ludzkich działań przynosi znaczne konsekwencje:

- Uzasadnia istnienie osoby, podnosząc jej status, jako zasługującej na uznanie

- Aprobata zachowania osoby jest jej ankieta uznania, sprawia, że uzyskuje ona tożsamość, jest dostrzegana

- Wywołuje akceptacje tego, co osoba ma do zaoferowania, przez co daje poczucie bezpieczeństwa i uświadomienia, że nie zostanie odrzucona z powodu niestosowności opinii, zdolności czy uczuć

- Wytwarza więź miedzy aprobującym a aprobowanym, zapewnia sympatie i rodzi oczekiwanie wzajemności

-Dostarcza osobie jednego z kryteriów kontroli nad otoczeniem, określając w jaki sposób jej zachowanie może przynosić por zadane przez nią konsekwencje