Komentarze: 0
Higiena psychiczna jest nauką o warunkach zdrowia psychicznego jednostki i grup społecznych oraz umiejętnością praktyczną stosowania wskazań opartych na poznaniu tych warunków. Cechuje ją interdyscyplinarność; w szczególności stanowi ona syntezę psychologii klinicznej, rozwojowej i wychowawczej, pedagogiki, socjologii, psychopatologii, i filozofii. Podkreśla dynamiczny charakter zdrowia psychicznego, pojmując zdrowie psychiczne jako zdolność do wielokierunkowego i hierarchicznego rozwoju, kładąc nacisk na działalność profilaktyczną w jego rozwijaniu. Pięknie jest promować przesłania życiowe, w których każdy wzrastałby w bezwarunkowej miłości, nie musiał płacić za otrzymywaną miłość i akceptację sprawianiem przyjemności innym, kosztem własnych potrzeb i autentyczności. Niektóre ludzkie potrzeby maja tak podstawowe znaczenie, że ich niezaspokojenie przenosi się na innych. Np. brak matki pozostawia ślad w osobowości dziecka. Ono z kolei przenosi go na swoich bliskich. Prewencja to praca nad najmniejszymi, wczesnymi sygnałami choroby. Terapia to działanie, które powinno być ostatecznością świadczącą raczej o wcześniejszych zaniedbaniach niż o głębi przeżywanego kłopotu. Zamiast leczyć, zapobiegaj. To bardziej radosne i twórcze w swym charakterze działanie. Psychoterapia grupowa dostarcza poczucia więzi i wspólnoty, pozwala na zaufanie innym. Siła leży często w odwadze przyznania się do słabości i umiejętności brania, proszenia o pomoc. Realna zmiana i jej trwałość oraz poczucie radości zależy ogromnie od dostosowania wybranej taktyki do osobowości, stylu życia, nawyków. Podobnie rzecz się ma z technikami autopsychoterapii: aby działały i poszerzały „arsenał” sposobów radzenia sobie, powinny pasować do stylu bycia, oczekiwań. Będąc osobą nastawiona na rozwój osobisty, również i wobec własnego cierpienia możesz stosować strategie nowatorskie. Technika autopsychoterapii nie może stać się wtórna przyczyną kłopotów. Oznacza to, że warto, stosując jakiekolwiek formy wspomagania własnego zdrowia psychicznego, być niezależnym, wolnym, nieuwikłanym w poczucie konieczności stosowania jakichkolwiek zabiegów. Dobra autopsychoterapia nie uzależnia. Pracując nad własnym problemem w pojedynkę, można doprowadzić się do kryzysu, załamania odporności, ostrych zaburzeń reaktywnych, ponieważ nijako mimochodem zdarza się nam poruszyć kwestię, z którymi nie jesteśmy w stanie sami się skonfrontować. Głębia pracy nad samymi problemami powinna być adekwatna do obecnego stanu psychosomatycznego, potencjału wsparcia w środowisku, do sytuacji człowieka i stojących przed nim zadań. Pozbawienie się sposobów obrony, nawet najbardziej patologicznych, jest groźne i nieodpowiedzialne. Najbardziej uniwersalnym kryterium wyboru pracy nad sobą w ramach autopsychoterapii jest świadomość celu stosowanej strategii, czyli koncentracja na Co ? i Po co? się dzieje. Bywa, ze świadomość istnienia wielu sposobów zaradzania naszym kłopotom działa terapeutycznie. Inaczej czujemy się słysząc, ze na naszą chorobę nie ma lekarstwa niż gdy oferuje się nam wiele sposobów leczenia. Znajomość technik autopsychoterapii motywuje niektóre osoby do własnych, twórczych poszukiwań. W wielu przypadkach konieczne jest zrozumienie ogólnych zasad pracy nad własnymi kłopotami i jest to znacznie bardziej istotne niż wierne odtwarzanie schematu danej techniki.
Techniki autopsychoterapii
Techniki relaksacyjne, koncentracyjne, motywacyjne. Chodzi tu o umiejętność odprężania własnych mięśni. Ćwiczenia relaksacyjne niwelują problemy ze snem i zasypianiem. Relaks sprzyja lepszej pracy serca, zmniejsza nadciśnienie, poprawia pracę żołądka i jelit. Wpływa również korzystnie na naszą wyobraźnię i procesy myślenia – musimy tylko rozluźnić poszczególne partie mięśni.