Komentarze: 0
Są osoby nadmiernie skoncentrowane na sobie, na swoim zdrowiu psychicznym i fizycznym, o pewnych skłonnościach hipochondrycznych, które mają tendencje do nadmiernego wykorzystywania każdej sposobności do kontaktu ze wszystkimi możliwymi specjalistami. Ich motywem jest zarówno ucieczka od dojrzałej odpowiedzialności, jak i potrzeba kontaktu, dowartościowania, bliskości, znaczenia – dowartościowującego bycie w centrum zainteresowania. Jeśli już ktoś trafia do specjalisty, najważniejsza jest odpowiedź na pytania: czy dana osobo potrzebuje leczenia zamkniętego, czy klient potrzebuje innego leczenia niż psychoterapia indywidualna oraz jaki poziom i rodzaj oddziaływań terapeutycznych będzie najbardziej skuteczny. Do specjalisty należy zgłosić się niezwłocznie, gdy istnieje potrzeba leczenia zamkniętego. Bardzo istotny jest sam stosunek klienta do leczenia szpitalnego. Jeśli jest ono podjęte dobrowolnie, wiąże się zazwyczaj ze złym stanem fizycznym i kondycja ogólną człowieka. Oczywiste jest, że terapeuta – psycholog musi współpracować z lekarzami różnych specjalności. Ważna decyzja dotyczy wiec kwestii, czy pacjent potrzebuje również leczenia somatycznego. Terapeuta powinien pytać o badania lekarskie. Każda osoba wspomagająca potrzebuje konsultacji w takim zakresie. H.J Eysenck „Sens i nonsens w psychologii „ ..Nie ulega wątpliwości, ze nawet wykształceni ludzie wypowiadają wiele nonsensów na różne tematy, nie ma jednak chyba drugiej dziedziny, na temat której tyle wygłasza się bzdur, a tak mało słusznych sadów – jak na temat psychologii. … Zadaniem psychologa jest wykrywanie praw rządzących zachowaniem się ludzi i zwierząt, praw uczenia się, zapamiętywania i reagowania emocjonalnego, badania możliwości ruchowych, spostrzegania…..” Jest różnica między poznaniem i zrozumieniem a „rozgryzieniem” i „zaszufladkowaniem”. Jeżeli ktoś przychodzi do psychologa ze swoimi problemami, robi to w nadziei , że zostanie zrozumiany; ta nadzieja musi być przynajmniej przez chwilę silniejsza od obaw. Nie patrz na innych ludzi z pozycji wyższości, oceny i kpiny, z pozycji oceny człowieka jako takiego. Skupiaj uwagę na genezie zachowania zaburzonego i chorego, Oceniamy wobec zachowań nie osoby.