oryginalna42@pino.pl

 Cudze emocje wywołują nasze emocje. Badaczy stresu można podzielić na tzw. Dyspozycjonalistów zajmujących się zagadnieniami osobowościowych predyspozycji, a gw. indywidualnej odporności, oraz na „sytuacjonalistów” studiujących zewnętrzne źródła stresu. Oba podejścia są związane – niedokładnie.  Przyjęcie interaktywnego modelu stresu zmusza nas do ustalenia czy też uznania, ze my mamy do czynienia ze stresem, wystarczy subiektywny punkt  czy też niezbędne jest  stanowisko obserwatora obiektywnego obserwatora. W psychoterapii obserwujemy od podejścia obiektywistycznego do stanowiska fenomenalnego czynnego, które skupia się na treściach wewnętrznych przeżyć. Dane obiektywne pochodzące od zewnętrznego obserwatora mają ograniczone znaczenie w obserwowaniu i opisie stresu. Przyjmuje się, że sam człowiek jako podmiot ma bezpośredni dostęp do własnego doświadczenia wewnętrznego. Kluczowym elementem w takim modelu stresu jest sposób orientacji danego zdarzenia – ocena poznawcza dokonywana przez sama jednostkę. Lazarus i Fpolkman rozwinęli pojęcie oceny poznawczej. Zefiniowali ją jako proces oceniający, który  wpływa na to  czego i w jakim stopniu relacja pomiędzy godnością a środowiskiem jest traktowana przez osobę jako stresową. Adaptacja do stresora jest pewną formą uczenia się. Podobnie jak w fazie odporności schematu ogólnego zespołu przystosowawczego wówczas gdy stresor działa długo lub się powtarza reakcja stresowa wchodzi w fazę adaptacji. Zamiast zdezorientowania ważnego zachowania możemy zaobserwować wtedy wyuczone reakcje zapobieganiu zagrożenia itp. Człowiek może sobie przyswoić różne typy reagowania na stresor. Możemy również zrezygnować z nieosiągalnych celów, albo nawet znosić ból fizyczny na przewlekłych chorobach., Jeżeli zachowanie doprowadziło do osiągnięcia stresora, lub co najmniej do zmniejszenia napięcia emocjonalnego. To często spotykana reakcja z innych względów – niekompletna, utrwaliła się w innym naszym receptorze, bo pojawia się niejako automatycznie. Dziecko unika stresu w związku z pójściem  do szkoły . Tolerancja na stresor to zdolność do zrównoważonego  zachowania, nawet w sytuacjach trudnych wykazują je osoby mocno podbudowane emocjonalnie o wysokim poziomi we wrażliwości. Taki człowiek wykazuje spokojuj nie przejmuje się – nie jest w stanie stresu psychicznego. „ Z tolerancja na stres mamy doczynienia gdy osoba zachowuje zdolność do zorganizowania działania samokontroli mimo  istniejącego silnego podniecenia, Odporność na stres jest wyznaczona przez : -pewną  fizjologiczną, wrodzona i nabytą cechę układu nerwowego. Podlegamy także : - określonym treningom społecznym w zakresie. Korzystamy z własnych doświadczeń dotyczących radzenia sobie z napięciem

 &. Na czym polega wizualizacja?

Jest to przywołanie wrażeń zmysłowych, w zakresie wielu analizatorów np. wyolbrzymienie sobie kolorów tęczy  - umysł będzie jasny i wypoczęty>

  Ciało dusza  Przez trzy dni zapisuj sytuację gdzie ograniczałeś zaspokojenie potrzeb biologicznych na rzecz standartów społecznych określ w skali 1-3 zaznacz przewagę którejkolwiek Dlaczego?

 Sen (senność, czujność, podniecenie)

Ujęcie interakcyjne – interakcje z elementami środowiska jako źródło stresu.  Są dwa sposoby walki z zakłóceniami : a) sprzężenie zwrotne ujemne, - sprzężenie zwrotne dodatnie Oba prowadza do utrzymania homeostazy. Człowiek jest podmiotem swego działania. Potrafi uzyskać względną niezależność. Ludzie dążą do osiągnięcia takich standardów jak akceptacja ogółu, dobrą bliskość, wartości religijne a potrafią znakomicie tolerować ból – standard lojalności wobec własnej grupy, zdobyć przewagę nad biologicznym wymaganiem ustroju.

Mechanizmy samoregulacyjne : 1. Ośrodkowe – funkcja ośrodkowego układu nerwowego ( mózg i rdzeń kręgowy ) i kierują zachowaniem człowieka w otoczeniu. 2. Somatyczne – ich praca kieruje autonomiczny układ nerwowy ( część sympatyczną i pra –sympatyczną) odpowiada za pracę narządów wewnętrznych.

Biologiczna i społeczna autonomia samoregulacji oznacza, ze system wprowadzonych w życie standardów jest względnie stały i odporny. Zachowanie homeostazy psychicznej nie jest absolutnie stałe, nie da się całkowicie uniezależnić od wpływów biologicznych ani społecznych. Napięcie emocjonalne powstaje i wzrasta w skutek współdziałania kilku układów i mechanizmów fizjologicznych takich jak : 1. Układ podkorowy aktywizujący korę mózgową. 2. Układ autonomiczny – główna gałąź przygotowująca organizm do gwałtownego działania przez pobudzenie pracy serca, lepsze zapotrzebowanie krwi w cukier. 3. Podkorowe ośrodki motoryczne (ruchowe), które kierują wrodzonymi schematami ruchowymi, mimicznymi, pantomimicznymi i instynktownymi (ucieczka – atak) $. Mechanizm wydzielania wewnętrznego (głównie tarczyca, nadnercze) %. Mechanizm aferentacji zwrotnej, które przez wewnętrzne receptory ( znajdująca się wewnątrz ciała tzw. Intro- i properareceptory) doprowadza pobudzenie od mięśni i narządów wewnętrznych z powrotem do kory mózgowej, podnosząc dodatkowo jej aktywację. Te mechanizmy są ściśle ze sobą związane – napięcie  emocjonalne ma więc tendencję do samoczynnego wzrastania. Im silniej pobudzony jest mózg, tym silniej gruczoły wydzielają hormony i tym silniej reagują mięśnie i narządy wewnętrzne, co pobudza do pracy mózg (działanie sprzężania zwrotnego – podnosi się poziom aktywacji mózgu i całego organizmu. Nadmierne napięcie emocjonalne przy spełnieniu określonych warunków może prowadzić do do dezorganizacji zachowania pojęciowego się na skutek zaburzeń orientacji i samoorientacj  i samokontroli. Przejawia się nieprzemyślanym, impulsywnym i przymusowym.