oryginalna42@pino.pl

 Dla człowieka dorosłego praca jest podstawową formą jego działalności, dyktuje nam warunki co do tego, jak i kiedy będziemy wypoczywać, nierzadko podporządkowujemy jej nasze miejsca zamieszkania, a nawet decyzje rodzinne lub tez osobiste..Rola zawodowa należy do tej grupy ról, które obejmują niemal całokształt zachowania człowieka. Przewiduje zachowania istotne dla pełnienia zawodu. Rola ta obejmuje cały szereg innych zachowań, nawet sposób ubierania, odpowiednich manier, sposobu mówienia,  stosowania odpowiednich form gramatycznych. Rola zawodowa wpływa także na zakres i rodzaj, a i często  częstotliwość kontaktów towarzyskich. Praca stała się podstawą rozwoju uczenia się. Wszelkie czynności człowieka są kierowane dopływem informacji i wszystkie wymagają stosowania zasobów utrwalonych wiadomości. Praca, jako system działalności najbardziej skomplikowany, wymaga tych wiadomości jak najwięcej. W perspektywie społecznej uczenie się indywidualne, prowadzące do podnoszenia kwalifikacji zawodowych, zostało włączone w system życia całego społeczeństwa. Pozbawienie albo niewykształcenie motywacji działania jest wielką tragedią. Tracimy wówczas wszystkie wytyczne postępowania. Motywacja, ambicja dokonania czegoś, co daje nam zadowolenie i nie szkodzi nikomu, jest rzeczą zasadniczą w naszym życiu. Taka motywacja jest nam niezbędna w wypełnianiu ról zawodowych. Praca wiąże nas z rzeczywistością i służy podporządkowaniu jej człowiekowi. Dodatkowym skutkiem pracy jest uwalnianie nas od wewnętrznego napięcia i złości. Praca chroni nas także przed nudą. Podtrzymuje nasze życie fizyczne, psychiczne i duchowe.. Dla większości z nas aktywność zawodowa jest jednym z czynników współodpowiedzialnych za ogólny bilans wartości życia. Praca zawodowa współtworzy jakość życia. Niedobór, czy niedostępność pracy jest dla nas stresująca. Nadmiar pracy może z kolei nas wyczerpać z sił fizycznych, jak i psychicznych. Praca jest koniecznością biologiczna. Zasadniczym celem człowieka jest znalezienie sobie takiego zajęcia, które będzie przyjemnością, zabawą, i jednocześnie wyzwaniem

 Role zawodowe możemy ujmować jako:

- oczekiwania, wymogi, standardy oraz aktywności człowieka związane z wykonywaniem określonego zawodu na danym stanowisku,

- relacje wobec przełożonych,

- relacje wobec podwładnych,

- relacje wobec współpracowników,

- formę realizacji aktywności twórczej i aktualizowania własnego potencjału,

- sposób zapewnienia dochodów umożliwiających utrzymanie,

- sposób spędzenia czasu,

- formę zdobywania prestiżu, pozycji społecznej,

- jako metody pogłębiania lub utrzymania poczucia własnej wartości

Ćwiczenie

Spróbuj skończyć kilkakrotnie zdanie „Moja praca jest jak … „ (metafory: np. … uprawianie ogrodu, radość twórcza, zawracanie Wisły kijem , mordęga Syzyfa ..). Z czym kojarzy Ci się twoja praca? – podaj ciąg słów np. (biurko, papier, komputer, telefon, szef, Kryśka, zazdrość …) Po zanalizowaniu spróbuj odpowiedzieć na pytanie Czym jest dla Ciebie ta praca? – kara, rutyną, obowiązkiem, przygodą, pasją ..

Problemy, które mogą stanąć nam na drodze w rozwoju pracy zawodowej, są różne :

- mogą się wiązać z brakiem motywacji do jej pełnienia

- mogą dotyczyć kłopotów z podjęciem stosownej decyzji

- czasem polegają na braku możliwości realizacji swoich postanowień w tym zakresie

- dotyczą też problemów z rozbieżnym sposobem traktowania pracy; jako środka albo celu samego w sobie

- wiążą się również z nieadekwatnością możliwości i aspiracji w tym zakresie

- wynikają czasem z niekorzystnych relacji z ludźmi w miejscu pracy,

- są związane z bezpośrednimi kosztami pracy wynikającymi z konsekwencji wykonywania zadań i zawodu

- bywają efektem znużenia, zmęczenia, rutyny, wypalenia zawodowego wskutek długotrwale lub silnie stresującej pracy.

Praca jest wartością, jest naszą potrzebą. Praca jest społecznie zorganizowanym systemem działania człowieka, której celem jest zaspokojenie jego potrzeb. Podstawowe znaczenie ma praca produkcyjna, która jest niezbędna do zaspokojenia wszystkich potrzeb społeczeństwa. Obok niej rozwijały się inne rodzaje pracy. Zespołowy charakter pracy polega na tym, ze do jednego zadania przystępuje więcej niż jedna osoba. Celem motywacji do pracy staja się zadania.

 Nie warto :

- wierzyć, że partner będzie spełniał nasze oczekiwania. Nikt nie żyje po to, by spełniać cudze oczekiwania, tym bardziej, że nierzadko w ogóle sobie je uświadamiamy albo inaczej je interpretujemy

- wierzyć, że sam będziesz spełniać oczekiwania swojego partnera. Możesz bardzo chcieć je spełniać, ale ta droga prowadzi do podporządkowania swojego życia dobru jednej ze stron

- obiecywać sobie, ze będzie się pełniło role w sposób idealny. Lepiej być partnerem życiowym i ze skazami, niż uporczywie dążyć do ideału ponosząc masę kosztów, wieczne niezadowolenie i poczucie winy

- obiecywać komukolwiek, że nigdy, zawsze, nigdzie, wszędzie

- komunikować się w stylu nie partnerskim

- dążyć do władzy lub przyporządkowania się. Władza i manipulacja przeczą miłości, tak samo przeczy jej całkowita rezygnacja, negowanie siebie

- skupiać się na wzorach negatywnych

- wykorzystywać własna energię na unikanie czynów i zachowań, które nas i innych raniły i były patologizujące w życiu naszych rodziców – ponieważ w ten sposób utrwalamy te błędne rozwiązania i uruchamiamy mechanizm pokoleniowego dziedziczenia patologicznych wzorców

- pozostawać w przekonaniu, ze raz nawiązane relacje będą się rozwijały same, i to w optymalnym kierunku bez naszego udziału i wysiłku. Ponoć i roślina poza podlewaniem wymaga tez serdeczności

- myśleć negatywnie i szukać dziury w całym Niewielka szczypta trucizny, może uczynić niezdatnym do spożycia pyszny i wielki posiłek

- poddawać się przy pierwszych niepowodzeniach. Niepowodzenie samo w sobie może nas umocnić, o ile przekonamy się, że umiemy zaradzić jego konsekwencjom

- przypisywać całej winy sobie za zło lub swojemu partnerowi. To ewidentna bzdura.

- wierzyć, że w naszej gestii i zakresie możliwości jest zmienienie innych na obraz i podobieństwo naszych modeli. Możemy jedynie zmienić siebie

- patrzeć na związek z partnerem jako na coś statycznego, niezmiennego. Każda osoba będzie elementem budującym związek, rozwija się, zmienia, wzrasta

- ufać sobie na tyle, aby mieć pewność, że znamy uczucia i postawy partnera

- być nieświadomym oraz całkowicie zależnym od scenariusza życiowego dotyczącego historii naszego związku. Jeżeli jesteście przekonani, że to „tylko na chwilę”, że „ to się nie utrzyma”, że „ nie jest to ktoś na całe życie” – nie dajecie sobie nawet szansy na sprawdzenie.

Wybierając partnera życiowego można wspólnie z nim zanalizować treści zawarte w Waszych stanach Ja :Rodzice, Dorosły i Dziecko. Warto tez sprawdzić, jakie są Wasze postawy życiowe. Dobrze byłoby zdać sobie sprawę z tego, jakie są treści Waszych scenariuszy życiowych co do wyboru partnera oraz historii związku.  Co warto:

- traktować siebie i partnera jako jednostkowo wartościowych

- postawić na miłość

- wykazywać jak najwięcej tolerancji

- uświadomić sobie, że masz prawo nie tolerować zachowań

- nie kłamać

- nie ukrywać uczuć

- mówić o emocjach

- mówić o pragnieniach

- słuchać się wzajemnie

- przeżywać radość jak najczęściej, wspólnie, nie zapominać o śmiechu

- zdawać sobie sprawę z tego, że nie jesteśmy ofiarami, prześladowcami i ratownikami; jesteśmy osobami; mamy równe prawa

 Większość osób w obrębie naszej populacji decyduje się nawiązywać i pozostawać w stałych związkach z osobami płci przeciwnej. Nie wartościujmy cudzych wyborów. Nie twórzmy normy, wyprowadzając ją z kryterium częstości. Twórzmy tylko normy dla siebie i bądźmy im wierni Mity

Nie jest prawdą, że :

- dziewczęta SA bardziej prospołeczne niż chłopcy, - dziewczęta są bardziej podatne na sugestie niż chłopcy, - dziewczęta maja mniejsze poczucie własnej wartości, - dziewczęta nie odczuwają potrzeb osiągnięcia, -  dziewczęta lepiej wykonują pamięciowe i proste zadania, -  chłopcy są lepsi w rozwiązywaniu zadań trudnych, wymagających odrzucania uprzednio poznanych rozwiązań, - chłopcy maja umysły bardziej analityczne, - dziewczęta są bardziej uwarunkowane dziedzicznie, - chłopcy SA bardziej uwarunkowani środowiskowo, - dziewczęta są „słuchowcami”, - chłopcy są „wzrokowcami”.

Jest prawdą, że :

- chłopcy SA bardziej agresywni niż dziewczęta, - dziewczęta mają większe zdolności językowe niż chłopcy, - chłopcy maja większe zdolności wirtualno- przestrzenne, - chłopcy maja większe zdolności matematyczne

Niejasności :

- czy istnieje różnica we wrażliwości dotyku, - czy dziewczęta są bardziej lękliwe, nieśmiałe i niespokojne, - czy chłopcy SA bardziej aktywni, - czy chłopcy maja większa potrzebę współzawodnictwa, -  czy chłopcy maja większa potrzebę dominacji, - czy któraś z płci jest bardziej uległa niż druga, - czy „macierzyńskie” i opiekuńcze zachowanie jest bardziej typowe dla którejś z płci, - czy kobiety SA bardziej bierne od mężczyzn.

Wiele popularnych przekonań dotyczących psychologicznych charakterystyk obu płci opiera się na skromnych podstawach naukowych lub podstaw tych w ogóle nie posiada. 

 W badaniach Rubina w definicji miłości romantycznej ujęto trzy ważne komponenty:

- potrzeby afirmacji i zależności

- predyspozycje do udzielania pomocy

- wyłączność i zaabsorbowanie.

Jednym z wymiarów miłości jest podzielenie tych samych doznań i emocji. Ktoś kochający inną osobę, nie tylko zdaje sobie sprawę, że jego partner przeżywa coś, ale odczuwa to samo.

Ćwiczenie

Podaj kilka przykładów czy przezywałeś ból, gdy ukochana osoba np. skaleczyła się?, czy odczuwałeś niepokój, kiedy ona się bała? Czy podzielałeś jej rozdrażnienie? może silny lęk albo wstyd? Może coś z pozytywów tj: radość, duma, zachwyt?

Sześć sposobów strukturalizacji czasu:

- wycofanie się – fizyczne pozostawanie w samotności – np. w świat fantazji.

- rytuał -  różne, powtarzalne, sztywne, stereotypowe zachowania, dzięki którym otrzymujemy bez wysiłku  jakieś wzmocnienia. Przez to, że nie wymagają pracy umysłowej, automatyzują się i ograniczają naszą spontaniczność. Z jednej strony gnuśniejemy, a z drugiej oszczędzamy naszą energię i łatwo jest nam utrzymać powierzchowne relacje.

- aktywność – praca daje nam możliwość redukcji nadmiernego napięcia; jest polem działań twórczych, utrzymuje naszą kondycję psychiczną. Nadmiar tej formy może ograniczyć inną formę działania.

- rozrywki – bezpieczne rozmowy na temat ogólny. Dzięki błahym tematom i klimatowi życzliwości czujemy się bezpieczni

- gry – transakcje, które zawierają ukryte intencje, realizują wciąż powtarzające się motywy. Poprzez nie dostarczamy sobie negatywnych wzmocnień, niszczymy wszelkie przejawy serdeczności i zażyłości między ludźmi.

- intymność – najbardziej bezpośredni, otwarty i szczery rodzaj relacji, gdzie odbywa się dawanie i branie bez wykorzystania którejkolwiek ze stron.

Intymność dotyczy głębokiej sfery uczuciowej człowieka. Ludzie, którzy zadowalają się rytuałami, nieciekawymi rozrywkami są ubodzy. Intymność można przybliżać, ujmując ją jako zażyłość i serdeczność. Relacje intymne są naturalne i spontaniczne. Ludzie są wobec siebie otwarci, czuli, zachowują zdolność do współbrzmienia emocjonalnego. Takie wymiany wzmocnień pozwalają osiągnąć i utrzymać harmonię indywidualną i spójność diady. Związki intymne dają szansę na miłość i szczęście osoby, a przez to stanowią cel marzeń i tęsknot wielu z nas. Intymność i miłość nie mogą być utożsamiane z seksem, choć może współistnieć. Intymność może istnieć w związkach między różnymi ludźmi w różnym wieku. Intymność intymności jest rozmaita. Towarzyszy ona zwierzaniu się, wypłakiwaniu się, litości i miłosierdziu wobec cierpiącego, umierającego. Każda intymność zawiera ryzyko silnego zranienia uczuć. Taka rana może być niezwykle silna. Im mniej dajemy i dostajemy, tym większą mamy tendencję do deprawacji roli i wartości samej intymności. Nie zawsze i nie wszędzie możemy funkcjonować w relacjach z innymi w sposób ufny, zażyły i otwarty. Nasza serdeczność nie wszędzie zostanie odebrana zgodnie z naszymi intencjami. Czasami możemy wydawać się nieadekwatni, troszcząc się o kogoś. Jesteśmy tez posadzani o odmienne intencje, działając na czyjąś korzyść w sposób bliski, wylewny i serdeczny. Nie wszystkie związki międzyludzkie są partnerstwem na całe życie. Od nas samych zależy jednak nasza indywidualna struktura przeznaczenia czasu i wydatkowania energii w relacjach międzyludzkich na smutek, złość, bierność i samotność, pielęgnowanie w sobie poczucia nieszczęścia i krzywdy, na nudę, plotki, intrygi, ironie, deprecjonowanie ludzi, łzy i … miłość.